Door: Johannes

Geweldig Guido! Nostalgie ten top, maar wel een waarheid als een koe!
(Ik ben van 1967, en heb – ondanks mijn handicap! – toch geleerd om op eigen benen te staan en mezelf zo goed mogelijk te redden.
Toen ik nog naar de lagere school ging (voor de mensen welke nà 1978 geboren zijn: dat heet tegenwoordig de basisschool, lol ;-)) smeerde ik ’s morgens altijd zelf mijn brood, ik pakte mijn tas in en vertrok.
Ik ben toch altijd stronteigenwijs gebleven, en heb steevast tegen de stroom ingezwommen. Dat moest ik wel, want de maatschappij was (en is nog steeds!) bikkelhard ten opzichte van mensen met een handicap.
Ook toen ik van de MAVO naar het voortgezet beroepsonderwijs ging om informatica te studeren kwam ik regelmatig onwetendheid tegen. Niet alleen binnen het onderwijscircuit, maar ook bij instanties als het Gak (UWV) werd mij continu verteld dat ik niet mee kon komen op de arbeidsmarkt. Ik zou maar moeten gaan werken in de sociale werkvoorziening…
Welnu, dat heb ik twee maanden gedaan. En nog wel op een afdeling welke absoluut niet strookte met mijn opleiding! Ik mocht aan de lopende band dingen in gang pakken, of beugeltjes monteren. Na twee maanden werd ik buiten gebonjourd met als excuus dat ik overgekwalificeerd, ten hoog opgeleid en niet productief genoeg was. Ik heb toen mijn kont tegen de krib gegooid en mezelf voorgenomen nooit meer bij deze sociale werkvoorziening te gaan werken!
Later heb ik bij een andere sociale werkvoorziening gewerkt waar mijn directe chef uiterst tevreden over me was en me heeft voorgedragen voor de nominatie van de re-integratieprijs 2010. Helaas heeft het project waar ik toen aan werkte geen vervolg meer gekregen, want medio 2011 is het gestaakt.
Inmiddels ben ik terug verhuisd naar mijn oude stek in de Brabantse Kempen. De grote stad was niet echt mijn pakkie-an, want ik vond het te massaal, te onpersoonlijk en had er totaal geen binding mee.
Op dit moment ben ik werkloos, en om aan nieuw werk te komen met een handicap zal niet echt meevallen, zeker niet met een handicap welke mijn mobiliteit ernstig bemoeilijkt (elektrische rolstoel). Ik ben nu hier in de regio aan het kijken naar vrijwilligerswerk, en misschien ga ik dat wel doen binnen een thuiszorgorganisatie. Maatschappelijk verantwoord bezig zijn vind ik belangrijk, en wanneer ik mensen vooruit kan helpen dan doe ik dat graag.
Daarnaast ben ik bezig om mijn eigen visie met betrekking tot de eurocrisis aan het papier toe te vertrouwen. Ik hoop over een tijdje hier meer over te kunnen vertellen (misschien in een artikel op WTK, Guido?)